วีระ สระกวี

เรียน เพื่อนๆชาว วทต.และเพื่อนๆชาวสงขลาที่เคารพรักทุกท่าน   ผมเป็นสมาชิกชมรมเพื่อน วทต.และเป็นสมาชิกสมาคมชาวสงขลา ผมได้จัดทำวารสารจดหมายข่าวเพื่อน วทต.เพื่อติดต่อสื่อสารกับเพื่อนสมาชิกชมรมเพื่อน วทต.มาเป็นระยะนอกจากใช้รายงานกิจกรรมของชมรมฯแล้ว ผมยังได้รายงานเหตุการณ์บ้านเมืองให้ได้รับรู้อยู่เป็นประจำเพื่อจะได้รู้เท่าทันกับนักปกครองบ้านครองเมือง และในฐานะที่ผมเองเคยเข้าร่วมต่อสู้กับความไม่เป็นธรรมในสังคมมาตั้งแต่หนุ่มๆไม่ว่าจะเป็นเหตุการณ์ 14 ตุลา 16 ,6 ตุลา 19 และเหตุการณ์ พฤษภาทมิฬ 35 จนถึงปัจจุบันผมเข้าสู่วัย 6 รอบนักษัตรแล้ว ความเป็นห่วงประเทศชาติยังไม่จางหาย แม้ว่าชีวิตส่วนตัวผมไม่มีปัญหาไม่ว่าด้านสุขภาพร่างกายและจิตใจ ตลอดจนด้านจิตวิญญานของความเป็นพุทธ และด้วยอุดมการณ์ที่มันยังฝังแน่นอยู่ในจิตสำนึกแห่งควารักชาติ จึงทำให้ผมทนไม่ได้ที่เห็นนักการเมืองชั่วที่ เข้ามามีอำนาจทำปู้ยี้ปู้ยำกับประเทศชาติอันเป็นที่รักยิ่งของเรา ผมจึงตัดสินใจเข้าร่วมเคลื่อนไหวต่อต้านรัฐบาลชั่วทรราชทุนสามานย์ทักษิณ-ยิ่งลักษณ์ กับมวลมหาประชาชนเพื่อปฏิวัติสังคมไทยไปสู่สังคมใหม่ที่มีสันติสุข ตามแนวทางสันติอหิง

   มีชายชราคนหนึ่งชื่อว่า ลุงหยูกง แกตั้งบ้านเรือนอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่อยู่หลังภูเขาสองลูกชื่อว่า ไท่เชียงและหวังหวู ภูเขาสองลูกนี้ สูงนับพัน เริน กว้างใหญ่ถึง 700 ตารางลี้ ทุกคนที่ตั้งบ้านเรือนอยู่หลังเขาทั้งสองลูกนี้ ไม่สะดวกในการเดินทางเพราะภูเขามาปิดกันความ สะดวกสบาย แต่ด้วยความเคยชินไม่มีใครสนใจต่ออุปสักข้อนี้ ลุงหยูกงแกก็ใช้ชีวิติไปตามปกติเหมือนคนทั่วไป หรือแกจะคิดถึงอุปสักข้อนี้ อยู่บ้างตามนิทานก็ไม่ได้บันทึกไว้ และอีกข้อหนึ่งที่นิทานไม่ได้บันทึกไว้ก็คือไม่เคยปรากฏว่าแกเคยเป็นกำานัน ตามนิทานจึงไม่เรียกแกว่า “ลุง กำานัน  หยูกง”   จนกระทั่งอยู่มาวันหนึ่งแกเกิดดำาริขึ้นในใจว่า”เราก็ทำาอะไรต่อมิอะไรมาในชีวิติมากมายถูกบ้างผิดบ้างเป็ นธรรมดาของคน สามัญทั่วๆไป แต่ครั้งนี้เราได้ไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วว่า ไอ้ภูเขาสองลูกนี้ที่ขวางความเจริญของหมู่บ้านเราอยู่นี้ จะต้องขุดย้ายออกไป ไม่ให้เป็นอุปสักขัดขวางความเจริญก้าวหน้าของหมู่บ้านต่อไปอีก ว่าแล้วแกก็ชวนลูกหลานและเพื่อนบ้านที่เห็นด้วยกับแกให้มาช่วยกันขุดย้าย ภูเขา ยังมีเพื่อนบ้านของลุงหยูกงคนหนึ่งชื่อว่า ลุงจือโช่ว เม

     เรื่องรามเกียรติ์ ตอนหนุมานขยี้กล่องดวงใจทศกัณฐ์   ทศกัณฐ์มีน้องสาวคนสุดท้องชื่อ สำมนักขา กำลังเป็นหม้าย อยู่มาวันหนึ่ง แม่หม้ายสำมนักขาออกเทียวป่ามาเจอนางสีดา สาวงามอยู่กลางป่า เมื่อกลับไปเมืองลงกาก็นำเรื่องนางสีดาเล่าให้พี่ชายทศกัณฐ์ฟัง ทศกัณฐ์เป็นยักษ์ที่มีฤทธิเดชมาก มียี่สิบมือ สิบหัว นิสัยเจ้าชู้และโหดร้ายมาก เมื่อได้ฟังเรื่องนางสีดาจากน้องสาวก็ตาลุกวาวอยากได้นางสีดามาเชยชม ได้วางแผนลักพาตัวนางสีดาไปอยู่เมืองลงกา จึงเกิดสงครามแย้งชิงนางสีดาระหว่างฝ่ายพระรามซึ่งเป็นฝ่ายธรรมมะ กับฝ่ายยักษ์ทศกัณฐ์ซึ่งเป็นฝ่ายอธรรม ผลัดกันรับผลัดกันลุกหลายยกหลายตอน จนมีเรื่องร้องเรียนและฟ้องร้องไปยังท้าวมาลีวราช ให้ช่วยตัดสินความขัดแย้งระหว่างฝ่ายพระรามกับฝ่ายทศกัณฐ์ ฝ่ายทศกัณฐ์มั่นใจว่าท้าวมาลีวราชคงเข้าข้างตนเพราะตามศักดิ์ท้าวมาลีวราชเป็นปู่ของทศกัณฐ์ ตนสามารถติดสินบนท้าวมาลีวราชได้ และทศกัณฐ์พยายามใส่ความเท็จต่างๆกับพระราม เมื่อท้าวมาลีวราชมาสอบสวนทวนความ ทั้งฝ่ายพระราม ทั้งฝ่ายทศกัณฐ์ และนางสีดาแล้ว ก็เห็นชัดๆว่าฝ่ายทศกัณฐ์เป็นฝ่ายผิด จึงตัดสินให้ฝ่ายทศกัณฐ์คืนนางสีดาให้กับพระราม  แต่ยักษ์