ศึกษาธรรมจากภาษาโลกและภาษาธรรม (๒ )

 ศึกษาธรรมจากภาษาโลกและภาษาธรรม (๒ )

“พีชนิยาม”

พีชะ คือพลังงานรูปแบบหนึ่งที่สังเคราะห์กันขึ้นจากวัตถูธรรมจนพัฒนาข้ามเขตุจาก”อุตุนิยาม” ไปสู่ “ชีวะ”แล้วแต่ยังไม่ถึงขั้นที่มีคุณภาพเป็น “จิต”หรือ “วิญญาณ” ฉนั้นคุณภาพระดับนี้จึงเป็นชีวะระดับ “พีชะ” เท่านั้น หรือจัดอยู่ในจำพวก “อนุปาทินนกสังขาร”

อนุปาทินนกสังขาร ระดับ “พีชะ” คือสังขารที่ประกอบกันขึ้นเป็น “ชีวะ “ แล้วและสภาพของพลังงานระดับ “พีชะ” นี้ยังไม่มีสมรรถนะสูงถึงขั้นระดับที่เป็น “จิต” หรือ “วิญญาณ” หรือยังไม่มีคุณภาพถึงขั้นเป็น “เจตสิก” เช่น เวทนาเจตสิก (ความรู้สึกสุข ทุกข์ ) ปัญญาเจตสิก (ความฉลาดหรือโง่ ) และเจตสิกอื่น ๆ อีกมากมาย แต่พลังงานระดับ “พีชะ” มีคุณภาพที่สามารถสังเคราะห์สังขารให้แก่ตัวเองได้เองโดยอัตโนมัติแล้ว

พลังงานที่สังเคราะห์และพัฒนาจนถึงขั้น “พีชะ” จะมีในพืช ต้นไม้ต่าง ๆ และจะมีในสัตว์และมนุษย์ด้วยเฉพาะในส่วนที่เป็นชีวะทางกายภาพ (ที่ไม่มีสมรรถภาพเป็น “จิต” หรือ “วิญญาณ”) เช่นในคนที่หมดสติหรือสลบไป พลังงานด้านชีวะณ ขนะนั้นจะมีสภาพเป็นได้แค่ระดับ “พีชะ” เท่านั้นหากยังได้รับสารอาหารและอากาศอย่างได้สัดส่วนอยู่ แต่เขาจะไม่มีความรู้สึกตอบรับที่เป็น “เวทนา” (ไม่มีความคิดนึกกำหนดรู้ ไม่มีความปรุงแต่งทางจิตเหมือนสัตว์หรือคนทั่วไป)ได้ ชีวิตอย่างนี้ก็คือ “อนุทินนกสังขาร” เป็น”มนุษยพืช”ดังนั้นพลังงานที่ได้ดำเนินไปของส่วนที่เป็น “พีชะ” จะไม่ถือว่าเป็น “กรรม” และพลังงานแค่ระดับ “พีชะ” นี้จะไม่สามารถหยั่งรู้ความเป็น “ธรรมะ” ได้