เรื่องของชีวิต....
ตอนผมเรียนอยู่ชั้นประถมปีที่ ๔ อายุประมาณ ๑๐ ขวบ
คุณพ่อผมเสียชีวิตจากอาคารโรงเรียนพังทับ คุณพ่อผมไม่ได้เป็นครู
แต่ไปธุระที่โรงเรียน วันนั้นฝนตกหนักพายุแรงมาก
ขณะที่นั่งคุยอยู่กับครูได้ยินเสียงอาคารลั่น กระเบื้องมุงหลังคาปลิว
ทั้งคุณครูและคุณพ่อไล่เด็กให้ออกจากอาคารเรียน
ขณะที่กำลังวิ่งออกคุณพ่อเหลือบไปเห็นเด็กอีกสองสามคนยังหลบฝนอยู่ในอาคารเรียน
ท่านจึงวิ่งกลับไปในอาคารเรียนไล่เด็กให้วิ่งออกเมื่อเห็นเด็กวิ่งกันออกหมดท่านจึงวิ่งตามออกไป
ในวินาทีนั้นอาคารก็พังลงมาขณะที่ท่านวิ่งออกมาพ้นอาคารแล้ว
แต่ชิ้นส่วนของอาคารฟาดมาทับร่างของท่านเสียชีวิตทันที่
ครอบครัวเรานอกจากเป็นครอบครัวชาวนาแล้ว คุณพ่อคุณแม่ยังเป็นพ่อค้าแม่ค้า รับซื้อน้ำตาลโตนดเพื่อนำไปแปรรูปเป็นน้ำตาลแว่นเพื่อไปขายให้ผู้บริโภคตามตลาดนัดต่างๆนอกถิ่น และน้ำตาลส่วนหนึ่งรวบรวมส่งโรงงานทำสุราในตัวเมืองสงขลา เมื่อพ่อเสียชีวิตทำให้ครอบครัวมีปัญหามากทั้งทางด้านเศรษฐกิจและความมั่นคงในครอบครัว ในสมัยนั้นบ้านเมืองยังป่าเถื่อน มีการฉุดหญิงสาวไปทำเมีย เรื่องโจรเข้าปล้นบ้านและโจรลักวัว การฆ่ากันตายอย่างป่าเถื่อนเรื่องเหล่านี้จะมีเป็นปรกติประจำวัน(โอกาสต่อไปผมจะนำเรื่องโจรลักวัว โจรปล้นบ้านและการฉุดหญิงสาวไปเป็นเมียมาเล่า) ที่บ้านเลี้ยงวัวไว้หลายตัวบางตัวใช้ไถนาบางตัวเลี้ยงเป็นวัวชน ผมมีพี่ผู้หญิงสองคน และมีน้องเล็กๆอีกสองสามคน เมื่อผมเรียนจบ ป.๔ แล้วจึงไม่ได้ไปเรียนต่อ ม.๑ ที่ในเมืองสงขลาเหมือนคนอื่นๆ....อย่างไรก็ตามชีวิตยังดำเนินต่อไปในตอนที่ ๓
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น