เรื่องของชีวิต....ตอนที่ ๖

เรื่องของชีวิต....ตอนที่ ๖

ช่วงที่ผมเรียนอยู่ในระดับ ปวส.อยู่ที่กรุงเทพ ผมอาศัยเป็นศิษย์วัดอยู่แถวฝั่งธนบุรี วัดนี้มีอะไรๆพร้อมสมบูรณ์ในเรื่องที่เกี่ยวกับพระ ผมอยู่กับพระที่เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยสงฆ์ซึ่งจะเป็นพระวัยหนุ่ม ก็น่าเลื่อมใสทั้งด้านวินัยและศีลของสงฆ์ ก็มีอยู่บ้างที่ดูแล้วศีลและวินัยน่าจะขาดตกไปบ้างเล็กๆน้อยๆแต่พวกเราลูกศิษย์พอรับได้ จะมีพระอีกกลุ่มหนึ่งซึ่งเป็นพระที่อายุมากหน่อยที่จำพรรษาในวัดนี้มานาน พระกลุ่มนี้เป็นพระรดน้ำมนต์สะเดาะเคราะห์ พระหมอดู พระทำเครื่องรางของขลัง ที่น่าสนใจมีพระหมอดูอยู่องค์หนึ่งอายุไม่น่าจะเกิน ๕๐ ซึ่งสนิทกับผมมาก ผมมักจะไปนั่งคุยกับท่านบ่อยๆไม่ใช่ไปดูหมอเพราะชีวิตผมไม่เคยดูหมอดูเลย ที่น่าสนใจคือจะมีผู้หญิงสาวๆมาดูหมอกับท่านมาก บางรายมาปรึกษาปัญหาชีวิต  มีสาวอยู่คนหนึ่งหน้าตาถือว่าสวย ดูกิริยามารยาทก็เรียบร้อยดีชอบมาหาพระหมอดูบ่อย ผมเห็นเธอแล้วติดใจในเสน่ห์เธอ เริ่มชะม้ายสายตามองเธอบ่อยๆ ดูท่าทางเธอก็ตอบรับ จนกระทั้งได้พูดคุยกันหลายครั้งเมือเจอกันที่หน้าวัด ผมเคยติดตามสะกดลอยเธอไปหลายครั้งว่าบ้านเธออยู่แถวไหนโดยไม่ให้เธอรู้ตัว ปรากฏว่าเธออยู่ไม่ไกลจากวัดมากนัก จะว่าผมปักใจรักเธอเข้าแล้วก็ได้.....เนื่องจากผมใกล้จะเรียนจบปีสุดท้ายแล้วการเรียนค่อนข้างหนักผมจึงมุ่งรีบเรียนให้จบๆ ช่วงหลังจึงห่างๆเธอไป เมื่อผมเรียนจบก็ได้งานจึงออกไปเช่าบ้าน ทำงานก็หนักเพราะผมทำงานด้านช่างเป็นกรรมกร จึงไม่ได้กลับมาเยี่ยมวัด จากไปเกือบสองปีจึงหาโอกาสกลับมาเยี่ยมวัด จิตใจก็ยังคิดถึงสาวสวยคนนั้นอยู่ จึงตั้งใจจะไปหาเธอที่บ้าน...หัวใจแป้วหล่นลงไปอยู่ตาตุ่มเมื่อเห็นเธออุ้มทารกน้อยอยู่ จึงหันหลังกลับทันที่ ได้สอบถามพรรคพวกที่รูจักกันใกล้ๆวัดจึงทราบว่าพระหมอดูท่านให้ความเมตตาอุปการะเลี้ยงดูเธอตั้งแต่เรายังอยู่ที่วัด....พระท่านบินทบาตรเธอไปเสียแล้วถือว่าเราทำบุญไปก็แล้วกัน..............ตอนที่เราอยู่วัดเราได้ทราบเรื่องภายในวัดมากมายที่มันลึกซึ้งกว่าเรื่องพระหมอดูก็มี แต่เรายังไม่คิดเสื่อมศรัทธาในพระพุทธศาสนา ตลอดเวลาที่เรียนหนังสือผมสนใจเรียนพุทธศาสนาในวันอาทิตย์ตลอดมา เราเรียนพระพุทธศาสนาวันอาทิตย์ที่พุทธสมาคมแห่งประเทศไทยซึ่งอยู่ที่ถนนพระอาทิตย์ สมัยนั้นหม่อมเจ้า พูนพิสมัย ดิสกุล เป็นองค์นายก ท่านมีความเมตตาต่อพวกเรานักเรียนพุทธศาสนาทุกคน ที่นี้มีอาจารย์ซึ่งเป็นฆราวาสท่านหนึ่งสอนวิชาอภิธรรม   เมื่อก่อนเราเรียนวิชาพระพุทธศาสนาก็ในเรื่องหลักธรรมในชีวิตประจำวันและพิธีกรรมในพระพุทธศาสนาเป็นหลัก แต่ในพระอภิธรรมจะเป็นหลักแก่นแท้ในพระพุทธศาสนา  ซึ่งคล้ายๆกับหลักวิชาทางปรัชญาแต่พระอภิธรรมในพระพุทธศาสนาไม่ใช้ปรัชญา เป็นหลักแห่งความจริงแท้สูงสุดที่เป็นปรมัตถธรรม ผมเริ่มสนใจในแก่นแท้ของพระพุทธศาสนาตั้งแต่นั้นมา และตอนที่ผมอยู่วัดผมมีเพื่อนคนหนึ่งเขาเรียนที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เรามักจะมาคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันบ่อยๆ เขาเล่าให้ผมฟังถึงสิ่งที่เขาเรียนในวิชาปรัชญาทางการเมือง สิ่งที่ผมสนใจคือ เขาเล่าให้ฟังถึงปรัชญาแนวมาร์กซิส ผมให้เขายืมหนังสือเกี่ยวกับทฤษฎีมาร์กซิสจากห้องสมุดมหาวิทยาลัยฯ ผมเริ่มศึกษาแก่นแท้พระพุทธศาสนาไปพร้อมกับกับศึกษาทฤษฎีมาร์กซิสไปพร้อมๆกัน แต่ยุคนั้นมีคนสนใจแนวความคิดมาร์กซิสค่อนข้างน้อยจึงไม่ค่อยมีหนังสือที่เป็นภาษาไทยมากนักจะมีก็เป็นภาษาอังกฤษผมจึงศึกษาไปอย่างงูๆปลาๆ.....เมื่อเรียนจบแล้วออกมาทำงานอยู่หลายปีจนผมมาสอบเข้าเรียนต่อในระดับปริญญาตรีที่สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ ซึ่งเป็นช่วงหลังเหตุการณ์ ๑๔ ตุลาใหม่ๆ กระแสประชาธิปไตยและกระแสสังคมนิยมกำลังเบ่งบาน จึงเป็นอาหารทางสมองให้ผมอย่างเต็มอิ่ม ผมจะสะสมหนังสือแนวก้าวหน้าที่ออกใหม่ๆในช่วงนั้นอย่างเต็มที่เพราะพอจะมีเงินอยู่บ้างไม่เหมือนตอนที่เรียน ปวส.ที่ต้องอาศัยข้าวก้นบาตรพระ ช่วงนี้ผมมีเวลาได้เข้าร่วมกิจกรรมกับเพื่อนนักศึกษาร่วมสถาบันและเพื่อนต่างสถาบันอย่างมากมาย ทุกครั้งที่มีการประชุมอภิปรายเรื่องทางสังคมและการต่อสู้ของประชาชนที่หอใหญ่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ผมจะเข้าร่วมฟังไม่เคยขาด.....นี้ยังไม่รวมกิจกรรมที่เป็นเรื่องหนักๆและมีที่มันเสี่ยงกับชีวิตก็มีซึ่งผมจะเล่าให้ฟังในตอนต่อๆไป....อย่างไรก็ตามชีวิตยังดำเนินต่อไปในตอนที่ ๗

.