เรื่องของชีวิต....ตอนที่ ๗

https://youtu.be/7zM24s2QLO8

เรื่องของชีวิต....ตอนที่ ๗

เมื่อทำงานเป็นกรรมกรอยู่ในกรุงเทพมาได้ระยะหนึ่ง จึงกลับไปเป็นครูอยู่ที่ภาคใต้บ้านเกิด ชีวิตเริ่มจะลงตัวพอสมควรเพราะได้กลับไปอยู่กับแม่ที่จังหวัดสตูล ขณะนั้นอายุอานามก็พอสมควร เริ่มรู้ตัวเองว่าเป็นผู้ใหญ่พอสมควรแล้ว ความคิดความอ่านแบบวัยรุ่นที่เห็นสาวสวยเป็นชม้ายตามองไม่เลือกเหมือนหลงติดสาวข้างวัดไม่ดูตาม้าตาเรือก็เป็นบทเรียนให้ต้องคิดและจดจำว่าอย่าเป็นคนมักง่าย เราเป็นลูกชายคนโต คุณแม่หวังจะให้แต่งงานมีฝังเป็นฝาเสียที่ ตัวเองก็มองไม่เห็นจะมีใครที่พอจะเป็นศรีภรรยาได้จะเป็นว่าเราหาคนที่ชอบไม่ได้หรือไม่มีใครมาสนใจเราก็อาจเป็นไปได้ทั้งสองทาง อย่างน้อยเรามีอาชีพที่มั่นคงแม้ตำแหน่งจะไม่ใหญ่โต ความจริงช่วงนั้นเราให้ความสำคัญกับเรื่องผูหญิงอยู่ในอันดับหลังๆกว่าการงานและเรื่องค้นคว้าหาความรู้เกี่ยวกับพระพุทธศาสนาและแนวปรัชญาทางการเมือง(ไม่ใช้การเมืองเลือกตั้ง)เพราะเราสนใจมาตั้งแต่อยู่ที่กรุงเทพ

 ช่วงนั้นที่ในเมืองสตูลเขามีการเลือกตั้งคณะเทศมนตรีเมืองสตูล  ที่พูดถึงเรื่องนี้ไม่ได้สนใจจะไปสมัค แต่มีคนหนึ่งที่สมัครับเลือกตั้งเป็นคนที่เรารูจักแต่ไม่ค่อยรู้ประวัติชีวิตเบื้องหลังท่านเท่าไร ทราบแต่ว่าท่านเป็นนักกวีเขียนบทกลอนได้ดีคนหนึ่งและภรรยาของท่านเป็นญาติกับท่านศึกษาวินัยซึ่งอดีตเคยเป็นศึกษาธิการจังหวัดสตูลผมรูจักท่านดีท่านนับถือศาสนาอิสลามและเป็นผู้ใหญ่ที่ผมเคารพนับถือ ท่านผู้สมัครับเลือกตั้งเป็นคณะเทศมนตรีเมืองสตูลคนนั้นท่านเป็นนักกวีที่เขียนกลอนได้ดีคนหนึ่งและท่านเป็นนักดื่มด้วย เมื่อดื่มได้ดีกรีเต็มที่ก็จะไล่กลอนได้ไพเราะเหลือ ชาวบ้านเรียกชื่อท่านว่า”ครูสุวรรณ” และบางคนเรียกท่านว่า”โกคิ่ม” แน่นอนท่านต้องเคยเป็นครูมาก่อน มีคนที่รู้จักท่านดีคนหนึ่งซึ่งเป็นญาติๆกับท่านเล่าให้ฟังอย่างละเอียดถี่ถ้วนว่า เมื่อสมัยท่านหนุ่มๆนั้นก็เมื่อยี่สิบกว่าปีผ่านมาแล้ว ท่านเป็นครูอยู่ที่เมืองสตูลนี้แหละ ครอบครัวท่านเป็นครอบครัวคนเชื้อสายจีนที่มีฐานะดีมีหลักมีฐาน เขาเล่าว่าเมื่อตอนที่ท่านหนุ่มๆเป็นหนุ่มที่หล่อพอดู แน่นอนย่อมเป็นที่หมายตาของสาวๆ  ในสาวๆเหล่านั้นมีสาวมุสลิมที่หน้าดีคมขำคนหนึ่งมาติดพันธ์ชอบพอกันทั้งสองคนรักกันมาก แต่มีม่านประเพณีมาขวางกัน ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายไม่สามารถตกลงกันได้ แล้วจะทำอย่างไรเมื่อความรักมันบ่มเพราะมาจนสุกงอมเต็มที่ เมื่อไม่มีทางออกเลยจะทำอย่างไร ทั้งสองหนุ่มสาวจึงตัดสินใจขบถต่อครอบครัวของตัวเองทั้งสองฝ่าย จัดหอพายหนีตามกันไปจากครอบครัว เดินทางไกลไปทางเรือทางรถ เป้าหมายที่ห่างไกลในชนบทห่างไกลความเจริญ จะโดยบังเอิญหรือมีเพื่อนที่รู้จักอยู่บ้างในถิ่นนั้นก็ได้ จึงไปปักหลักปักฐานอยู่ที่บ้านนาทะเล หาดสำราญ อำเภอปะเหรียญ จังหวัดตรัง เนื่องจากสมัยนั้นที่ดินยังพอมีให้จับจองได้ สองผัวเมียสร้างบ้านเป็นเรือนหอที่ชายหาดสำราญ ครูสุวรรณถือว่าเป็นปัญญาชนเป็นคนที่มีความรู้มากกว่าชาวบ้านในชุมชนถิ่นนั้น จึงเป็นที่ยอมรับนับถือของชาวบ้าน ครอบครัวครูสุวรรณได้เริ่มอาชีพเป็นร้านค้าขายของชำและเป็นร้านขายน้ำชากาแฟ ครูสุวรรณออกไปซื้อสินค้าที่ตลาดกันตังสัปดาห์ละครั้งหรือสองครั้ง  ชาวบ้านส่วนใหญ่ของชุมชนนั้นมีอาชีพเป็นชาวประมง การทำประมงของชาวบ้านต้องดูวันน้ำขึ้นน้ำลง เดือนหนึ่งที่เป็นน้ำดีออกหาปลาได้ไม่กี่วัน ส่วนใหญ่ใช้อวนดักกุ้งเป็นหลัก เมื่อได้กุ้งมาจะมีเถ้าแก่ที่ในเมืองจะมารับซื้อ ส่วนปลาที่ได้มาจะแบ่งปันกันกินในหมู่ชาวบ้านด้วยกัน และบ้านครูสุวรรณได้กลายเป็นสโมสรให้ชาวบ้านมานั่งคุยกันในวันที่ไม่ออกเรือหาปลา ส่วนค่าน้ำชากาแฟ และยูกยาอาหารของแห้งของชำก็เซนจากร้านครูสุวรรณไปก่อน เมื่อขายกุ้งได้ก็นำมาจ่ายกันที่หนึ่ง

ครูสุวรรณมีเพื่อนหลายคนที่ตลาดกันตัง และที่อำเภอปะเหรียญ ท่านมักจะไปพบปะพูดคุยอยู่เป็นประจำพร้อมกับซื้อสินค้าและหอบเอาหนังสือพิมพ์กลับมาที่บ้านทุกครั้งที่ออกไป........ เนื่องจากช่วงนั้นทางการเขากำลังปราบปรามและจับกุมบุคคลที่มีการกระทำอันคอมมิวนิสต์  เมื่อเจ้าหน้าที่สังเกตว่ามีชาวบ้านจับกลุ่มพูดคุยกันเป็นประจำให้สังเกตไว้ก่อนว่าน่าจะเป็นการปลุกระดมล้างสมองของคอมมิวนิสต์  ถ้าชาวบ้านฉลาดพูดจาฉะฉานแสดงว่าถูกคอมมิวนิสต์ล้างสมองแล้ว   จึงมีการจับกุมชาวบ้านเกิดขึ้น  ลุงเทียรที่ตลาดกันตังซึ่งเป็นเพื่อนกับครูสุวรรณถูกทางการกล่าวหาว่าเป็นคอมมิวนิสต์ ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะมาจับตัวท่านได้หนีเข้าป่า และได้ไปร่วมกับพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย และตอนหลังได้ลี้ภัยไปอยู่ประเทศจีน  ครูสุวรรณก็ถูกทางการหมายตาอยู่ และขณะนั้นท่านมีลูกสาวคนเดียวกำลังเติบโตเป็นวัยรุ่นแล้ว จะหนีไปทิ้งครอบครัวก็เป็นห่วงลูก หากไม่หนีถ้าโดนจับก็เป็นปัญหาเช่นกัน เพราะคนที่โดนจับไปก็มีการสูญหาย ในที่สุดชาวบ้านเขาพูดกันว่าครูสุวรรณเป็นบ้าถูกล่ำโซอยู่ในบ้าน หลังจากนั้นไม่มีใครเห็นครูสุวรรณไปที่ตลาดกันตังอีก ครูสุวรรณเห็นท่าจะอยู่ที่บ้านหาดสำราญลำบากเสียแล้ว ในที่สุดครูสุวรรณต้องพาครอบครัวลงเรือหนีกลับมาสตูลบ้านเกิด.......อย่างไรก็ตามชีวิตยังดำเนินต่อไปในตอนที่ ๘